Jazgarz (Acerina cenua)

PRZYNĘTA: czerwone robaki, denrobena, białe robaki, larwy chruściaka i ochotki, jętki

RODZINA: okoniowate

WYSTĘPOWANIE: Północna, Środkowa i Wschodnia Europa, rzeki Syberii bez dorzecza Amuru, zlewisko Morza Czarnego; w Polsce pospolity w wodach stojących, jeziorach, zbiornikach zaporowych, zalewach morskich, sporadycznie w rzekach i starorzeczach

SIEDLISKO: dobrze natlenione, śródlądowe wody stojące; część populacji w wodach słonawych; w jeziorach dorosłe osobniki najczęściej w partiach przybrzeżnych

BUDOWA ZEWNĘTRZNA: lekko wygrzbiecone ciało; barwa szarozielona z ciemniejszym grzbietem i jaśniejszym brzuchem; wysoko osadzone i duże oczy; na ciele charakterystyczne drobne, nieregularne plamki; długość do 15 cm, ciężar 50 g

POKARM: młode osobniki – plankton, starsze – fauna denna, także ikra i wylęg ryb

TRYB ŻYCIA I ROZRÓD: stadny tryb życia w pobliżu dna; dojrzałość płciowa w drugim roku życia; tarło w kwietniu i maju; samica składa do 200 tys. ziaren ikry

TECHNIKI ŁOWIENIA: 4-metrowe wędzisko – najlepiej bambusowe lub z włókna szklanego, lekki i delikatny spławik, dowolna grubość żyłki
a) przepływanka przy powierzchni bez obciążania i bez spławika
b) przepływanka ze spławikiem tuż pod powierzchnią
c) przepływanka ze spławikiem i przynętą utrzymywaną tuż nad dnem

REKORDOWY OKAZ: 20 cm, 0,15 kg

LIMIT DZIENNY: 5 kg

PORADY DODATKOWE: w Polsce rzadkie jest celowe łowienie jazgarzy; na ogół łowione są przypadkowo, a, przy dużej populacji gatunku, wędkarze wręcz starają się ograniczyć liczbę brań; pomaga w tym założenie pokarmu roślinnego; w Niemczech natomiast są uznane za pożądaną zdobycz, a ich mięso jest tam bardzo cenione; UWAGA – jazgarz ma bardzo ostre promienie płetwy grzbietowej, a także kolce płetw brzusznych i płetwy odbytowej, aby uchronić się przed skaleczeniem, należy złożyć płetwy jeszcze przed zdjęciem ryby z haczyka

Idealna przynęta to: